Nikos Papazoglou - Avgoustos

Ağustos

Ama neden hüzünlü olmalı bu şarkı?
Kalbimden bir parça koparıyor.
Ve şu an, sevinç dolu hissettiğim anda.
Dudaklarıma kadar yükseldi ve boğdu beni,
Sonuna kadar dayan diyeceksin bana.

Seni seviyorum ama söyleyecek bir kelimem yok,
Ve bu dayanılamaz bir acı,
Mahvoluyorum acıdan, çünkü ben de hissediyorum.
Çıktığımız yol geçilmez bir yol.
Cesur ol, geçecek diyeceksin bana.

Nasıl unutabilirim onun toplanmamış, açık saçlarını?
Bana yaslandığında sanki şelale gibi akıp giden kumu?
Binlerce öpücük, elmaslar, teklif ettiği cömertçe?
Gideceğim, benim için kötü olsa bile.

Hangi coşku girdabı sihirli dansın içinde,
Böyle bir varlık dünyaya getirebilirdi?
Hangi uzak yıldızdan ışık saklandı iki gözüne?
Ve ben, o gözleri görmüş şanslı adam.

Onun gözünde küçücük bir gökyüzü,
Parıltılar, bulutlar, yansımalar,
Ama gece olduğu gibi ışık dolar,
Ağustos Ay'ı yükselir, aydınlanır kodes bile.

Nasıl unutabilirim onun toplanmamış, açık saçlarını?
Bana yaslandığında binlerce öpücük ile, sanki şelale gibi akıp giden kumu?
Elmasları, teklif ettiği cömertçe?
Gideceğim, benim için kötü olsa bile.



(Αύγουστος)
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό