Agalloch - The Melancholy Spirit

It was in this haunted place under a moonless cloak of ebony
I was drawn to the glow of a young spiritess weeping in the woods
The blackest ravens and ice-veiled boughs
Have spoken of you, goddess of these bleak woods
I yearn for your embrace, spiritess of the melancholia
Show me, again, your sweet face
Enchant me with your rich, cinder burnt ether
Lure me into your arms and bless unto me eternal death
Bu perili yerdeydi
Abanoz ağacının ay ışığı olmayan pelerini altında
Ormanda ağlayan genç bir ruhsuzun
parıltısına kapılmıştım
En siyah kuzgunlar ve buz-örtülü dallar
Senden bahsetti,bu kasvetli ormanların Tanrıçası
kucaklamanı özlüyorum,melankolinin ruhsuzu
Bana göster,yine,tatlı yüzünü
bereketinle beni büyüle,yanmış eteri köz haline getir
Beni kollarına çek ve üzerime sonsuz ölümü kutsa

She had spoken to the dawn
Her words wisped in tongues of the wind
O,şafakla konuşmuştu
kelimeleri rüzgarın dillerinde destelendi.

And then silence...
Pale clouds betrothed the dawn
Black rain fell
The birds wore masks Ve sonra sessizlik...
Solgun bulutlar şafakla nişanlandı.
siyah yağmur düştü
kuşlar maskeler taktı.

The haunting stain of her woe
Had burned itself into the oak
Kederinin unutulmaz lekesi
kendisini meşe içinde yakmıştı

Night had gone
Bereaved, I was torn for her
gece matemli geçmişti
onun için hırpalandım

One last time I witnessed her beauty in the distance
The arms of the trees tore at her morbid gown swaying in the loathsome winter
breeze
She faded before my eyes
Since that day a thousand veiled birds have taken flight
And the melancholy rain still pours forever on...
onun güzelliğine uzaktan son bir defa şahit oldum
Ağaçların kolları tiksindirici kış esintisinde sallanan ürkütücü elbisesini yırttı
O, gözlerimin önünde soldu
O günden beri binlerce saklanmış kuş kaçtı
ve melankoli yağmuru
yinede sonsuza dek yağar.