Konstantin Nikolsky - Moy Drug Hudozhnık Poet

Мой друг художник и поэт в дождливый вечер на стекле
Мою любовь нарисовал, открыв мне чудо на земле.
Сидел я, молча у окна и наслаждался тишиной.
Моя любовь с тех пор всегда была со мной.

И время как вода текло.
И было мне всегда тепло.
Когда в дождливый вечер
Я, смотрел в оконное стекло.
Но год за годом я встречал
В глазах любви моей печаль,
Дождливой скуки тусклый свет
И вот любовь сменила цвет.

Моя любовь сменила цвет, угас чудесный яркий день.
Мою любовь ночная укрывает тень.
Веселых красок болтовня, игра волшебного огня.
Моя любовь уже не радует меня.

Поблекли нежные тона.
Исчезла высь и глубина
И четких линий больше нет.
Вот безразличия портрет.
Глаза в глаза любовь глядит,
А я не весел, не сердит.
Бесцветных снов покой земной
Молчаньем делится со мной.

И вдохновенное лицо утратит добрые черты.
Моя любовь умрет во мне в конце концов.
И капли грустного дождя струится будут по стеклу
Моя любовь не слышно плачет уходя.

И радугу прошедших дней
Застелит пыль грядущих лет.
И так же потеряют цвет
Воспоминания о ней.
Рисунок тает на стекле.
Его спасти надежды нет.
Но как же мне раскрасить вновь
В цвет радости мою любовь?

А может быть разбить окно....
И окунуться в мир иной
Где солнечный рисуя свет
Живет художник и поэт.....


Ressam ve şair dostum, yağmurlu bir akşamın camına
Aşkımı çizdi, dünyevi bir mucize yaratarak.
Oturdum, suskun bir şekilde, sessizliğin tadını çıkardım.
Aşkım o andan itibaren hep yanımda oldu.

Ve aktı zaman su misali.
Hep bir sıcaklık hissettim.
O yağmurlu akşamda
Pencere camını seyrettim.
Ama yıllar ilerledikçe
Aşkımın gözlerinde hüzünle karşılaştım,
Mat ışığın yağmur bıkkınlığında,
İşte bak, renk değiştirdi aşk.

Aşkım renk değiştirdi, söndü mucizevi parlaklıktaki gün.
Gecenin gölgesi aşkımın üzerini örtmekte.
Neşeli boyaların gevezelikleri, ateşin sihirli oyunu.
Aşkım artık bana mutluluk vermiyor.

Solmuş zarif tonlar.
Kaybolmuş zirve ve derinlik,
Belirgin çizgiler artık yok.
İşte ilgisizliğin portresi.
Aşkla göz göze geliyoruz,
Ne neşeliyim ne öfkeli.
Renksiz rüyaların dünyevi dinginliği
Suskunluğunu benimle paylaşıyor.

İlham veren o yüz, güzelim hatlarını kaybediyor.
Sonunda aşkım içimde can veriyor.
Hüzünlü yağmur damlaları camdan dökülüp gidiyor,
Aşkım giderken usulca ağlıyor.

Yaşanan günlere bir gök kuşağı
Sepeliyor gelecek yılların tozu.
Ve aynı şekilde rengini kaybediyor
Ona ait anılar.
Resim, camda eriyor.
Kurtulabilmesi için bir ümit yok.
Nasıl yeniden aşkımı
Mutluluğun rengiyle boyayabilirim?

Belki de kırmalı camları...
Başka bir dünyaya sarılmalı
Güneş ışıklarını çizen
Bir ressam ve şairin yaşadığı...