Mohsen Namjoo - Toranj

خواجوی کرمانی

گفتا تو از کجایی کاشفته مینمایی؟
گفتم منم غریبی از شهر آشنایی
گفتا سر چه داری کز سر خبر نداری؟
گفتم بر آستانت دارم سر گدایی
گفتا کدام مرغی کز این مقام خوانی؟
گفتم که خوش نوایی از باغ بینوایی
گفتا ز قید هستی رو مست شو که رستی
گفتم به می پرستی جستم ز خود رهایی
گفتا جویی نیرزی گر زهد و توبه ورزی
گفتم که توبه کردم از زهد و پارسایی
گفتا به دلربایی ما را چگونه دیدی؟
گفتم چو خرمنی گل در بزم دلربایی
گفتا من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم
گفتم به از ترنجی لیکن به دست نایی
گفتا چرا چو ذره با مهر عشق بازی؟
گفتم از آن که هستم سرگشتهای هوایی
گفتا بگو که خواجو در چشم ما چه بیند؟
گفتم حدیث مستان سرّی بود خدایی


Dedi ki: Ben o dünyaya sığmayan turuncum.
Dedim: Turunçtan daha iyisin lakin ele geçirilmezsin.

Dedi ki: Sen nerelisin, zira perişan görünüyorsun.
Dedim: Ben tanıdık şehirden tanınmayan biriyim.

Dedi ki: Nasıl biri olduğun anlaşılmıyor, kimsin?
Dedim: Senin eşiğinde dilencilik mertebesindeyim.

Dedi ki: Gönül çelme işinde bizi nasıl bilirsin?
Dedim: Gönül çelme meclisinde gül harmanı gibisin.

Dedim: Zülfünün kokusu dünyamı kaybetmeme sebep oldu.
Dedi: Eğer bilirsen o sana rehber olur.

Dedim: Dudağının şarabı bizi arzudan öldürdü.
Dedi: Sen bağlılık göster, onda bağlılara sevgi görülür.