Paul Verlaine - Après Trois Ans

Ayant poussé la porte étroite qui chancelle,
Je me suis promené dans le petit jardin
Qu'éclairait doucement le soleil du matin,
Pailletant chaque fleur d'une humide étincelle.

Rien n'a changé. J'ai tout revu : l'humble tonnelle
De vigne folle avec les chaises de rotin...
Le jet d'eau fait toujours son murmure argentin
Et le vieux tremble sa plainte sempiternelle.

Les roses comme avant palpitent ; comme avant,
Les grands lys orgueilleux se balancent au vent,
Chaque alouette qui va et vient m'est connue.

Même j'ai retrouvé debout la Velléda,
Dont le plâtre s'écaille au bout de l'avenue,
- Grêle, parmi l'odeur fade du réséda.
Yerinde duramayan dar kapıyı iterek,
Boydan boya gezindim o küçücük bahçede,
Tatlı ışıklar saçan akşamın güneşinde,
Islak kıvılcımlarla pul pul olmuş her çiçek.

Değişen yok. Hepsi bu: O silik kameriye
Delişmen asmalarda kamış sandalyelerden...
Tükenmez mırıltılar geliyor fıskiyeden
Ve yaşlı akçakavak bitmez iniltisiyle.

Güller önceki kadar coşkun; önceki kadar,
O kocaman zambaklar rüzgârda sallanırlar.
Burada gelip geçerken her kuş tanıyor beni.

İşte yeniden buldum Velléda'yı ayakta.
Caddenin kenarında pul pul olmuş heykeli,
Ağır kokular yayan çiçekler arasında.