Sólstafir - Dagmal

Dauðans harða Lágnætti
sveipar heiminn myrkum hjúpi í nótt.
Og við hverfum öll á braut,
eitt og eitt í myrkrinu í nótt.
Blása vindar fortíðar,
að gráum himni bera mig í nótt.
Þeir syngja dauðleg nöfn okkar
eitt og eitt á himninum í nótt.
Skammverm sólin horfin er,
lyftir hlífðarskildinum í nótt.
Vel yrktu feður tungunnar
um ástina, sem varð úti í nótt.
Í minningunni lifir ljóst,
við döpur drekkum þína skál í nótt.
Á endanum öll komumst heim
þo það verði ekki í nótt.
Nóttin þekur,
dauðinn tekur.
Nótten boðar.
dauðans snæ.
En sólin vekur
lífsins blæ.
Ferð okkar tekur brátt enda
og við höldum heim á leið.
Við komum til þín seinna
þó það verði kannski ekki
í nótt.

Zor ölüm geceyarısında
gecenin içinde kıstırılmış karanlık bir dünyayı uzatır
Ve tüm komşular uzakta,
birer birer giderler gecenin karanlığına.
Geçmişin gürleyen rüzgarları,
gri gökyüzü bu gece taşır beni,
ölümlüler isimlerimizi şakıyor
birer birer gökyüzünde gece vakti.
Güneş gözden kayboldu,
ve gecenin koruyucu kalkanını kaldırdı
ve atalarımızın dili anlattı bize
sevigiyi, orada olan gece vakti.
Hatıra berrakça yaşıyor,
ve o gece kasendeki hazin içki
Eninde sonunda evimi bulacağım,
ama bu gece değil...
Gece örtüyor,
ölüm ele geçiriyor.
Gece haber veriyor
Ölümcül bir karı...
Ama güneş
bir yaşam rengi veriyor.
Yolculuğumuz yakında sona erecek,
ve eve varmaya bağlıyız.
Sana daha sonra geliriz, ancak, belki
gece vakti değil.