Tamer Hosny - Kol haga binena

من يوم شمسه ما غابت عني
عيني ما شافت نوم
بمشي وبرجع نفس مكاني
مهما بلف وأدور

احساس بالعجز بيخنقني
متكتف مسجون
زي الطير اللي بيتمنى
يطير بجناح مكسور

كل حاجة بينا لسه بتفكرني بيه
ضحكته اللي فوق شفايفه وسلام ايديه
فاكر الكلام اللي قولته ليه
والشوق في عنيه

آه مش عارف اعيش من بعده
انا مش عارف اموت
والناس حواليا بتتكلم
وانا مش سامع صوت

زي ما اكون تمثال من شمع
تشوفه تقول انسان
ممكن تبقى ملامحه بتضحك
ومن جواه بيموت تعبان

كل حاجة بينا لسه بتفكرني بيه
ضحكته اللي فوق شفايفه وسلام ايديه
فاكر الكلام اللي قولته ليه
والشوق في عنيه güneşi battığından beri bana
gözlerim ışık görmedi
aynı yerimde gidip geliyorum
ne kadar dolaşıp dönsem de

acziyet hissi beni boğuyor
elim kolum bağlı hapsedilmişim
kırık kanatla uçmayı isteyen
bir kuş gibi

aramızdaki her şey hala bana onu hatırlatıyor
dudaklarındaki gülüşünü ve eliyle selamlaşmasını
ona söylediğim sözü hatırlıyorum
ve gözlerindeki tutkuyu

ondan sonra yaşayamam ben
ölemiyorum da
etrafımdaki insanlar konuşuyor
ve ben hiç bir ses duymuyorum

balmumundan yapılmış bir heykel gibiyim sanki
görünce insan dersin
yüzü gülüyor olabilir
ve içten ölüyor yorgun

aramızdaki her şey hala bana onu hatırlatıyor
dudaklarındaki gülüşünü ve eliyle selamlaşmasını
ona söylediğim sözü hatırlıyorum
ve gözlerindeki tutkuyu