Vasif Azimov - Saatım Sən Gedən Andan Dayanıb

Saatım sən gedən andan dayanıb
Yenidən ömrə başlaya bilmirəm,
Getmisən mane olmamışam sənə,
Özümü heç bağışlaya bilmirəm,
Sən gedəndən sonra mən anlamışam,
Elə ən dəhşəti tənhalıq imiş,
Səni qışdan gətirən hər baharım,
Sənsiz hər yer dolu səhralıq imiş,
Nə qədər mən axı həsrət çəkəcəyəm?
Nə qədər dözmək olar, söylə, canım?
Mən hər axşam bu ümidlə yatıram,
Gecə ya sən gələcəksən ya ölüm.
Bir qaranləq gecənin vahiməsi,
Bir sınıq pəncərənin çərçivəsi,
Onu çırpan küləyin vəhşi səsi,
Mənə bəsdir səni xatırlamağa

Saatim sen gittiğin andan itibaren durdu
Yeniden ömre başlayamıyorum
Gittin, engel olmadım sana,
Kendimi hiç affedemiyorum,
Sen gittikden sonra ben anladım
En korkuncu yalnızlıkmış
Seni kıştan getiren her baharım
Sensiz her yer dolu sahralıkmış
Ne kadar ben hasret çekeceğim?
Ne kadar dayanmak olur, söyle, canım?
Ben her gece bu umutla uyuyorum,
Gece ya sen geleceksin ya ölüm.
Bir karanlık gecenin vahimesi
Bir kırık pencerenin çerçivesi,
Onu çırpan rüzgarın vahşi sesi,
Bana yeter seni hatırlamak için