Zulfiyye Xanbabayeva - Deyilsen

Öyrət unutmağa unudum səni,
Sən mənə sevməyi öyrədən kimi,
Sənli günlərimi atım qəlbimdən
Yarpaqlar ağacadan tökülən kimi.

Nə olar sən mənim köməyimə gəl,
Düşünək birlikdə unudum səni
Açarı səndədir bağlı qapımın
Ver onu bir yolluq unudum səni.

Sən mənə sevməyi öyrətdiyin tək
Unutmaq yolunu bəlkə bilirsən,
Onsuz da sonu yox bu məhəbbətin
Axı sən özgənin mənim deyilsən.

Mən səni unutmaq istədiyim an,
Gözümün önündən gəlib kecirsən,
Mənə unutmağı öyrət sevgilim!
Silim gözlərimdən axan gözyaşımı.


Öğret unutmayı, unutayım seni
Sen bana sevmeyi öğreten gibi,
Senli günlerimi atayım kalbimden
Ağaçtan dökülen yapraklar gibi.

Ne olur sen benim yardımıma gel,
Düşünelim birlikte unutayım seni
Anahtarı sendedir kilitli kapımın
Ver onu bir kere unutayım seni.

Sen bana sevmeyi öğrettin tek
Unutmanın yolunu belki bilirsin,
Zaten sonu yok bu muhabbetin
Çünkü sen elinsin, benim değilsin.

Ben seni unutmak istediğim an,
Gözümün önünden gelip geçersin,
Bana unutmayı öğret sevgilim!
Sileyim gözlerimden akan gözyaşımı.