Aleksander Piragov - Uzhe Davno Idu Ya, Utomlennyj

Уже давно иду я, утомленный;
И на небе уж солнце высоко;
А негде отдохнуть в степи сожженной,
И все еще до цели далеко.

Объятая безмолвием и ленью,
Кругом пустыня скучная лежит...
Хоть ветер бы пахнул! Летучей тенью
И облако на миг не освежит...

Вперед, вперед! За степью безотрадной
Зеленый сад, я знаю, ждет меня;
Там я в тени душистой и прохладной
Найду приют от пламенного дня;

Там жизнию я наслаждаться буду,
Беседуя с природою живой;
И отдохну, и навсегда забуду
Тоску пути, лежащего за мной

Epey zamandır yürüyorum, yorgun argın;
Gökyüzünde güneş tam tepede;
Dinlenecek bir yer yok yanmış bozkırda,
Menzile varmaya daha çok var.

Sessizlik ve tembellikle sarmalanmış,
Her yana serilip uzanmış sıkıcı çöl...
Bir rüzgar, hiç değilse koksa ya! Uçuşan gölgelerle
Bulutlar, bir anlığına da olsa, serinletse ya....

İleriye, ileriye! İç karartıcı bozkırın ardında
Yemyeşil bir bahçe, bilirim, beni bekler;
Orada hoş kokulu ve serin gölgeli,
Ateşli günden koruyacak bir barınak bulurum;

Orada hayatın tadına varırım,
Yaşayan tabiatla sohbet ederek;
Dinlenirim, ve ebediyyen unuturum
Arkamda bıraktığım yol yorgunluğunu...