Ciwan Haco - Sira Sibê

Sira sibê li bab û dara hewrê
Veciniqî û hişyar bû

Tevziyek da xwe tevziyek kûr û rahişt
Bilûre danî ser diranê
Ji sedsaliyên dûr û ji kezeba kûr sitira

Kaniya bin dara hewrê
Bi dengê bilurê re nehwirand
Hêstir werwirand melûl melûl
Dilê heyvaji kovanên xwere
Kerî bi kerî kezext û dirand

Bilbilek firî ji hêlîne
Çu danî li gulya gulê
Xonçeyan mijand ji pêsîra xwe
Berda dilê wan ji xuriyê
Dilop dilop niqutî û xurî
Niqut niqut nızilî û xurî

Di dilopa paşî de sefeq beyan bû
Ji bilûrê his birî kanî xayiş ket
Li bine kema gulê bilbil ji can bû
Jînek nû dest pêkir bi sira sibe
Şefeq zelal xuza xuyan bûn

Sabah yeli,rüzgâr esiyordu
Ve kavak ağacı irkilip uyandı.

İrkildi derinden ve
Kavalı alıp dişlerinin üstüne koydu.
Uzak yüzyıllardan ve yüreğinin derinliklerinden nağmeler döktü.

Kavağın altındaki çeşme
Kavalın sesiyle beraber mırıldanmaya ve
Usul usul yaşlar dökmeye başladı.
Kamerin yüreğini hüzünleriyle
Paramparça edip yardı.

Bir bülbül uçtu yuvasından ve
Gidip gülün yamacına kondu.
Göğsünde emzirdi tomurcukları,
Onlarında gönlüne kor alevler saldı.
Damla damla düştü ve alevlendi.
Nokta nokta aktı ve tutuştu.

Son damlada şafak söktü
Kavalın sesi kesilince, çeşme esrikleşti.
Gül'ün endamı karşısında bülbül can verdi
Yeni bir hayat başladı, sabahın seherinde
Durulaştı şafak ve doğa yeniden hayat buldu.