Gabriel Faure - Lamento

Ma belle amie est morte:
Je pleurerai toujours;
Sous la tombe elle emporte
Mon âme et mes amours.
Dans le ciel, sans m'attendre,
Elle s'en retourna;
L'ange qui l'emmena
Ne voulut pas me prendre.
Que mon sort es amer!
Ah! sans amour, s'en aller sur la mer!

La blanche créature
Est couchée au cercueil.
Comme dans la nature
Tout me paraît en deuil!
La colombe oubliée
Pleure et songe à l'absent;
Mon âme pleure et sent
Qu'elle est dépareillée.
Que mon sort est amer!
Ah! sans amour, s'en aller sur la mer!

Sur moi la nuit immense
Plane comme un linceul;
Je chante ma romance
Que le ciel entend seul.
Ah! comme elle était belle,
Et combien je l'aimais!
Je n'aimerai jamais
Une femme autant qu'elle.
Que mon sort est amer!
Ah! sans amour, s'en aller sur la mer!

Sevdiğim öldü:
Her zaman ağlayacağım;
Mezarın altında götürüyor
Ruhumu ve sevgilerimi.
Gökyüzünde, beni beklemeden,
Arkasını dönerek gitti;
Beni almak istemedi
Onu götüren melek.
Yazgım ne acı!
Ah! aşksız, denize çıkmak!

Beyaz varlık
Tabutta yatıyor.
Doğada her şey nasıl da
Bana yasta görünüyor!
Unutulmuş güvercin
Ağlıyor ve var olmayanı düşünüyor;
Ruhum ağlıyor ve yalnızlığını
Terk edilmişliğini hissediyor.
Yazgım ne acı!
Ah! aşksız, denize çıkmak!

Engin gece üzerimde
Bir kefen gibi uçuyor;
Sadece cennetin duyduğu
Aşk şarkımı söylüyorum.
Ah! ne kadar güzeldi o,
Nasıl da çok sevdim onu!
Asla sevmeyeceğim
O kadar bir kadını.
Yazgım ne acı!
Ah! aşksız, denize çıkmak!