Georg Trakl - Duu30 – In Ein Altes Stammbuch

Immer wieder kehrst du Melancholie,
O Sanftmut der einsamen Seele.
Zu Ende glüht ein goldener Tag.

Demutsvoll beugt sich dem Schmerz der Geduldige
Tönend von Wohllaut und weichem Wahnsinn.
Siehe! es dämmert schon.

Wieder kehrt die Nacht und klagt ein Sterbliches
Und es leidet ein anderes mit.

Schaudernd unter herbstlichen Sternen
Neigt sich jährlich tiefer das Haupt.



Sen, ey melankoli, tatlı hüznü yalnız ruhların,
Hep geri dönersin bıraktığın yere.
Sonunda kora dönüşür altın bir gün.

Kadere rızadır sanki boyun eğişi acıyla sabredenin,
Güzel seslerin ve hafiften bir çılgınlığın eşliğinde.
Bak! Güneş artık batmakta.

Yine döner gece, yakınmalarıyla bir ölümlünün,
Ve acı çekenin hemcinsleri de vardır.

Sonbahar yıldızların altında bir ürpermeyle,
Baş her yıl daha bir eğilir.