Iron & Wine - Passing Afternoon

There are times that walk from you
Like some passing afternoon
Summer warmed the open window of her honeymoon

And she chose a yard to burn
But the ground remembers her
Wooden spoons, her children stir her Bougainvillea blooms

There are things that drift away
Like our endless numbered days
Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made

And she's chosen to believe
In the hymns her mother sings
Sunday pulls its children from their piles of fallen leaves

There are sailing ships that pass
All our bodies in the grass
Springtime calls her children until she lets them go at last

And she's chosen where to be
Though she's lost her wedding ring
Somewhere near her misplaced jar of Bougainvillea seeds

There are things we can't recall
Blind as night that finds us all
Winter tucks her children in, her fragile china dolls

But my hands remember hers
Rolling around the shaded ferns
Naked arms, her secrets still like songs I'd never learned

There are names across the sea
Only now I do believe
Sometimes, with the window closed, she'll sit and think of me

But she'll mend his tattered clothes
And they'll kiss as if they know
A baby sleeps in all our bones, so scared to be alone

Geçip Giden Öğleden Sonra

Senden uzaklaşan zamanlar var
Biraz, geçip giden öğleden sonra gibi
Yaz, onun balayının açık pencerelerini ısıtıyor.

Ve o yanmak için bir çöplük seçti
Fakat zemin onu hatırlıyor
Ağaçtan kaşıklar, çocukları onun Begonvil çiçeklerini karıştırıyor

Sürüklenip giden şeyler var
Bizim bitmeyecek günlerimiz gibi
Sonbahar, onun yaptığı mükemmel yatakta örtülü yorganı uçurdu.

Ve o inanmak için seçildi
Annesinin söylediği ilahilerde
Pazar, düşen yaprakların saplarından çocukları çeker

Geçip giden yelkenli gemiler var
Tüm bedenimiz çimenlerde
İlkbahar vakti, onun çocuklarını, o gitmelerine izin verene kadar çağırıyor.

Ve onun nerede olacağı seçildi
Evlilik yüzüğünü kaybetmesine rağmen
Yanlış yerleştirilmiş Begonvil tohumu kavanozuna yakın bir yerde

Yeniden çağıramadığımız şeyler var
Her şeyi bulduğumuz o gece kadar kör
Kış onun çocuklarını içine alıyor, onun kırılgan porselen bebeklerini

Fakat ellerim onunkini hatırlıyor;
Gölgeli eğrelti otları etrafında dönen
Çıplak kollarını, onu sırrı hâlâ öğrenemediğim şarkılar gibi.

Denizin karşısında isimler var
Sadece şimdi inanırım
Bir ara, pencere kapandığında, o oturacak ve beni düşünecek

Ama o (kız), onun (erkek) yırtık giysilerini tamir edecek
Ve bildikleri gibi öpüşecekler
Yalnızlıktan çok korkan bir bebek kemiklerimizin içinde uyur.