Jacques Brel - Mon Enfance

Mon enfance passa
De grisailles en silences
De fausses révérences
En manque de batailles
L'hiver j'étais au ventre
De la grande maison
Qui avait jeté l'ancre
Au nord parmi les joncs
L'été à moitié nu
Mais tout à fait modeste
Je devenais indien
Pourtant déjà certain
Que mes oncles repus
M'avaient volé le Far West

Mon enfance passa
Les femmes aux cuisines
Où je rêvais de Chine
Vieillissaient en repas
Les hommes au fromage
S'enveloppaient de tabac
Flamands taiseux et sages
Et ne me savaient pas
Moi qui toutes les nuits
Agenouillé pour rien
Arpégeais mon chagrin
Au pied du trop grand lit
Je voulais prendre un train
Que je n'ai jamais pris

Mon enfance passa
De servante en servante
Je m'étonnais déjà
Qu'elles ne fussent point plantes
Je m'étonnais encore
De ces ronds de famille
Flânant de mort en mort
Et que le deuil habille
Je m'étonnais surtout
D'être de ce troupeau
Qui m'apprenait à pleurer
Que je connaissais trop
J'avais l'oeil du berger
Mais le coeur de l'agneau

Et mon enfance éclata
Ce fut l'adolescence
Et le mur du silence
Un matin se brisa
Ce fut la première fleur
Et la première fille
La première gentille
Et la première peur
Je volais je le jure
Je jure que je volais
Mon coeur ouvrait les bras
Je n'étais plus barbare

Et la guerre arriva

Et nous voilà ce soir.






Sessiz griliklerde Sahte reveranslarda
Savaş yokluğunda
Geçti çocukluğum,

Kışın
Sazlıkların arasında
Kuzeyde demir atmış
Büyük evin karnındaydım

Yazın yarı çıplak
Oldukça mütevazi ama
Kızılderili olurdum,
Oysa çoktan kesindi
Tok amcalarım
Çaldılar Far West'imi

Çin'i hayal ettiğim
Yemek yaparken yaşlanan
Mutfakta kadınlarla
Geçti çocukluğum,

Erkekler peynirde
Tütünle kaplanırlardı,
Suskun ve bilge Flamanlar,
Ve bilmezlerdi beni

Ben ki her gece
Hiçbir şey için diz çökmüş
Üzüntümü arpejlerdim
Koca yatağın dibinde,
Bir trene binmek isterdim
Hiçbir zaman binmediğim

Hizmetçiden hizmetçiye
Geçti çocukluğum
Şaşıyordum
Hiç bitki olmamalarına,

Şaşıyordum daha da
Ölümden ölüme gezinen
Ve yasın giydirdiği
Bu aile turlarına

Özellikle şaşıyordum
Bana ağlamayı öğreten
Çok iyi tanıdığım
Bu sürüden olduğuma,
Çobanın gözü vardı bende
Ama kuzunun kalbi
* * *
Patladı çocukluğum
Ergenlikti bu
Ve bir sabah
Kırıldı sessizliğin duvarı

İlk çiçek
Ve ilk kız oldu bu
İlk cana yakın
Ve ilk korku

Yemin ederim uçuyordum
Uçtuğuma yemin ederim
Kalbim açıyordu kollarını
Barbar değildim artık

Ve savaş çıktı

Ve işte buradayız bu gece