Jacques Prevert - Les Enfants Qui S'aiment

Les enfants qui s'aiment s'embrassent debout
Contre les portes de la nuit
Et les passants qui passent les désignent du doigt
Mais les enfants qui s'aiment
Ne sont là pour personne
Et c'est seulement leur ombre
Qui tremble dans la nuit
Excitant la rage des passants
Leur rage, leur mépris, leurs rires et leur envie
Les enfants qui s'aiment ne sont là pour personne
Ils sont ailleurs bien plus loin que la nuit
Bien plus haut que le jour
Dans l'éblouissante clarté de leur premier amour

Birbirini seven çocuklar öpüşürler ayakta
Gecenin kapılarına karşı
Ve orada geçenler parmaklarıyla gösterir onları
Ama birbirini seven çocuklar
Orada değillerdir kişi olarak
Ve yalnızca onların gölgesidir
Gecede titreyen
Geçenlerin öfkesini artırarak
Öfkelerini, aşağılamalarını, gülmelerini ve kıskançlıklarını
Birbirini seven çocuklar aldırmazlar kimseye
Onlar geceden bile uzak bir yerdedir
Günden daha yüksek bir yerde
İlk aşklarının ışıltılı aydınlığında