Lola Beltrán - El Crucifijo De Piedra

Cuando lo estaba queriendo,
cuando lo estaba sintiendo,
todito mío lo vi partir.
Me juró que regresaba,
pero todo era mentira
porque ya su alma no era de mí.

En la noche silenciosa
nos miramos frente a frente
sin hablar.
Cuando me dijo de pronto
que olvidara su cariño,
que no me quería engañar.

Fue bajo del crucifijo
de la torre de una iglesia
cuando la luna nos alumbró.
Yo le estreché entre mis brazos
con ganas de detenerla,
pero el orgullo me lo impidió.


Ya sola frente a la iglesia
y llorando ante el cristo,
fui a implorar.
Y al contemplar mi tristeza
el crucifijo de piedra
también se puso a llorar...



ben onu isterken
ben onu duyumsarken
her şeyimi, onun ayrılışını gördüm
döneceğine yemin etti bana
ama her şey bir yalandı
çünkü onun ruhu bana göre değildi

sessiz gecede
yüz yüze baktık
konuşmadan
birden bana
aşkını unuttuğunu
beni aldatmak istemediğini söyledi

bir kilise kulesinin
haçının altındaydı
ay ışığı bizi aydınlatırken
onu kollarımın arasında sarstım
onu durdurmak isteğiyle
ama gururum buna izin vermedi

kilisenin önünde yalnız başına
ve İsa'nın önünde ağlayarak
dua etmeye başladım
mutsuzluğuma bakarak
taş çarmıh da
ağlamaya başladı