Marios Frangoulis - Ton Eauto Tou Paidi

(Τον εαυτό του παιδί)

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει.
θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα

Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
σαν ποτάμια οι στιγμές που ποτέ δε γυρνάνε
και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι κι αιώνες
και τα όνειρα που έσκαψαν μες στα χρόνια κρυψώνες

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει
θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο


Kendisi Bir Çocuk Gibi

Kendisi bir çocuk gibi ellerinden tutuyor
Bu gece de aynı yerlere götürecek hayat onları
Hatıranın evlerinden geçecekler yine
Boş denizlerden, korkunun ağlarından

Birlikte ayakta duracaklar, birlikte görüp geçecekler
Nehirler gibi, asla geri gelmeyen dakikalar
Yollara ve yüz yıllara dönüşmüş yüzler
Ve hayaller, yıllara sığınaklar açan

Ben çocukken, bir bahçe bulmuştum
Hayattan saklanayım orada diye kaybolduğumda
Ben çocukken, bir Güneş saklamıştım
Yolum ışıklı, sessizlik arkadaşım olsun diye

Kendisi bir çocuk gibi ellerinden yakalayacak
Bir anda cam gibi kırılacak, çatlayacak
Ayrılacaklar sonra, herkes gidecek
Yarım bir Dünya'ya ikisinin sığmadığı

Ben çocukken, bir bahçe bulmuştum
Hayattan saklanayım orada diye kaybolduğumda
Ben çocukken, bir Güneş saklamıştım
Yolum ışıklı, sessizlik arkadaşım olsun diye