Mikhail Lermontov - 1831 ro (January)

Редеют бледные туманы
Над бездной смерти роковой,
И вновь стоят передо мной
Веков протекших великаны;
Они зовут, они манят,
Поют, и я пою за ними,
И полный чувствами живыми
Страшуся поглядеть назад.

Чтоб бытия земного звуки
Не замешались в песнь мою,
Чтоб лучшей жизни на краю
Не вспомнил я людей и муки;
Чтоб я не вспомнил этот свет,
Где носит всё печать проклятья,
Где полны ядом все объятья,
Где счастья без обмана нет.

inceliyor soluk sisler
ölümün ölümcül uçurumu üzerinde
ve yeniden önümde duruyorlar
geçerek devlerin çağlarını
çağırıyorlar, işaret ediyorlar
şarkı söylüyorlar, ve ben de onlar için söylüyorum
ve yaşayan duygularla dolu olarak
geriye bakmaya korkuyorum

dünyasal işlerin sesleri
karışmasın benim şarkıma
daha iyi bir yaşamın kıyısında
anımsamayayım insanları ve acıları
anımsamayayım bu ışığı
her şeyin lanetle baskılandığı
zehrin bütün silahları doldurduğu
mutluluğun yalansız olmadığı