Mikhail Lermontov - Монолог

Поверь, ничтожество есть благо в здешнем свете.
К чему глубокие познанья, жажда славы,
Талант и пылкая любовь свободы,
Когда мы их употребить не можем?
Мы, дети севера, как здешные растенья,
Цветём недолго, быстро увядаем...
Как солнце зимнее на сером небосклоне,
Так пасмурна жизнь наша. Так недолго
Её однообразное теченье...
И душно кажется на родине,
И сердцу тяжко, и душа тоскует...
Не зная ни любви, ни дружбы сладкой,
Средь бурь пустых томится юность наша,
И быстро злобы яд её мрачит,
И нам горька остылой жизни чаша;
И уж ничто души не веселит.

İnan ki şu dünyanın nimetidir hiçlik.
Neye yarar o derin bilgiler, şan ve şeref susuzluğu,
Kabiliyet ve hürriyete duyulan ateşli sevda,
Onu layıkıyla kullanamadığımızda?
Biz, kuzeyin çocukları, şuradaki nebat gibiyiz,
Çiçeklenmemiz uzun süreliğine değildir, pek çabuk solarız...
Kuzey semalarının kış güneşi gibi,
Somurtkan bir havadır yaşamımız.
Öyle uzun filan sürmez onun o tekdüze akışı...
Ve boğulacak gibi olursun vatanında,
Yüreğin daralır, ruhun hüzünlenir...
Sevda nedir bilmeden, dostluğun tadını almadan,
Boş kasırgaların ortasında elem çeker gençliğimiz,
Ve pek çabuk karartır onu kötülüğün zehri,
Ve acı gelir bize soğumuş hayat kupasından içince;
Gönlümüze hiçbir şey neşe saçmaz olur.