Mikhail Lermontov - Zhaloby Turka

Письмо. К другу, иностранцу.

Ты знал ли дикий край под знойными лучами,
Где рощи и луга поблекшие цветут?
Где хитрость и беспечность злобе дань несут?
Где сердце жителей волнуемо страстями?
И где являются порой
Умы, и хладные и твердые, как камень?
Но мощь их давится безвременной тоской,
И рано гаснет в них добра спокойный пламень.
Там рано жизнь тяжка бывает для людей,
Там за утехами несется укоризна,
Там стонет человек от рабства и цепей!..
Друг! этот край… моя отчизна!

P. S.
Ах, если ты меня поймешь,
Прости свободные намеки.
Пусть истину скрывает ложь:
Что ж делать? — Все мы человеки!..



Bir Türkün yakınmaları

Mektup. Yabancı bir dosta.

Sen yakıcı hareler altında yabani bir diyar bilir misin?
Solgun koruluk ve çayırların çiçek açtığı?
Hinliğin ve umursamazlığın kötülüğe haraç sunduğu?
Yaşayanlarının yüreklerinde ihtirasların dalgalandığı?
Fikirlerin - onlar da pek seyrek ortaya çıkar ya-
Taş gibi soğuk ve katı olduğu?
Fakat onların kuvveti zamansız hüzünlerle bastırılır,
Ve pek bir erken söner iyiliklerinin uysal yalımı.
Orada yaşam pek bir erken çekilmez olur insanlara,
Sevincin ve neşenin ardından -- kopar azar kınama,
Kölelikten ve zincirden inler insanım!...
Dostum! Bu diyar... benim öz vatanım!

Not:
Ah, eğer beni anlayabiliyorsan,
Bağışla bu boş dokundurmaları;
Varsın hakikati örtsün yalanımız:
Elimizden ne gelir? Hepimiz - insanız!..