Paradosiaka - Akrítas

Ακρίτας όντες έλαμνεν,
σην παραποταμέαν.

Επέγνεν κι έρτον κι έλαμνεν,
την ώρα πέντ' αυλάκια.

Επέγνεν κι έρτον κι έσπερνεν,
εννέα κότια σπόρον.

Έρθεν πουλίν κι εκόνεψεν,
ση ζυγονί την άκρα.

Σκούται και καλοκάθεται,
ση ζυγονί την μέσεν.

- Οπίσ' πουλίν, οπίσ' πουλίν,
μη τρως την βουκεντρέαν.

Και το πουλίν κελάηδεσεν,
σαν ανθρωπί' λαλίαν.

- Ακρίτα μου, ντο κάθεσαι,
ντο στέκεις και περμένεις;

Το ένοικο σ' εχάλασαν,
και την καλή σ' επαίραν.

Τ' όλον καλλίον τ' άλογο σ',
στρώνε και καβαλκεύνε.

Και τ' άλλα τα καθέτερα,
στέκνε και χλιμιντρίζνε.

Ακρίτας παραθύμωσεν,
Ακρίτας εθερέθεν.


Akritas

Akritas tarlasını sürüyor
Dere kıyısındaki

Gidiyor, geliyor ve sürüyor
Bir saatte beş sıra bitiriyor

Gidiyor, geliyor ve ekiyor
Kırk kilo tohum

Bir kuş uçuyor ve konuyor
Odun sabanının üstüne

Dolanıyor ve konuyor
Odun sabanın ortasına

Git kuş, uzaklaş buradan
Yeme çiftçinin sopasını

Ve kuş ötmeye başlıyor
Bir insan sesiyle

Ey Akritas, niye oturmuş bekliyorsun
Niye oturmuş bekliyorsun?

Evini yıktılar
Karını aldılar

En iyi atına
Semer vurup gittiler

Diğer atların kenarda duruyor
Öylece kişniyor

Akritas öfkelendi
Akritas deliye döndü