Pink Floyd - Southampton Dock

Southampton Dock
They disembarked in 45
And no-one spoke and no-one smiled
There were to many spaces in the line.
Gathered at the cenotaph
All agreed with the hand on heart
To sheath the sacrificial knifes.
But now
She stands upon southampton dock
With her handkerchief
And her summer frock clings
To her wet body in the rain.
In quiet desperation knuckles
White upon the slippery reins
She bravely waves the boys goodbye again.

And still the dark stain spreads between
His shoulder blades.
A mute reminder of the poppy fields and graves.
And when the fight was over
We spent what they had made.
But in the bottom of our hearts
We felt the final cut.

Southampton Rıhtımı Çıktılar karaya 1945'te
Ve ne güldü ne de konuştu kimse
Birçok boşluk vardı sıralarda
Toplanmış anıt mezarların başında
Elleri yüreklerinde hepsi kabullenmiş
Kurbanlık bıçakları kınlarına sokmaya

Ama şimdi

Duruyor kadın southompton rıhtımında
Elinde mendili
Ve yazlık robu sıkıca sarılmış
Islak vücuduna yağmurda
Sessiz bir umarsızlıkta eklemleri
Beyaza kesmiş ıslak dizginlerin üzerinde
Cesurca el sallıyor çocuklara

Ve hala o koyu leke yayılıyor
Omuzlarımın arasında
Gelincik tarlalarının ve mezarların suskun bir anısı
Ve savaş bittiğinde
Harcadık ne yaptılarsa
Ama ucunda yüreklerimizin
Duyumsadık o son darbeyi