Sólstafir - Náttmál

Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
ónytjunginn ól ég í mér, frá blautu barnsbeini.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
tel það ei mín tignarspor, ég eitrið saup svo ört.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
austanþokan mjakast nú fjær, eins og jötnar á himninum.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
þreyttur hleyp að heiman á ný, rétt eins og sólin sest æi sæ.
Senn koma siðirnir nýju, leiðin ljóta að baki er.
Skömmin hún gaf mér frelsi, kalda fjötra ei lengur ber.
Hann faðir minn ól mig upp, á annan veg en fór.
Ég óttasleginn andann dreg, en brosi með sjálfum mér.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
vinátta er vegin til fjár, ég aldrei sá þennan leik.
Æ hvað það svíður, ó þetta er svo sárt,
lítill drengur flýr nú til fjalls þar sem óttans klukka ei slær..

Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
Bu soysuzu içimde besledim çocukluğumdan beri.
Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
En iyi anım değil bu, çok hızlı içtim zehri.
Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
Doğudaki sis şimdi uzaktan hareket ediyor usul usul, gökteki devler gibi.
Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
Yorgun düşmüş bir biçimde yine koştum eve, denizin içine batan güneş gibi.
Yeni yollar gelecek yakında, berbat patika ardımda kaldı.
Utanç bana özgürlük verdi, artık taşımıyorum soğuk zincirleri.
Babam beni terbiye etti, ama benim yolum başkaydı.
Geri çekildim korkudan tutulmuş halde, ama gülümsedim kendi kendime.
Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
Dostluğun bir bedeli var, hiç görmemiştim bunu oyunda.
Vah, nasıl acıtıyor, ah, nasıl da can yakıcı bu,
Bir küçük çocuk kaçıyor şimdi dağlara, korku saatinin ahenkle çalmadığı yerlere...