Sylvia Plath - Edge

The woman is perfected.
Her dead

Body wears the smile of accomplishment,
The illusion of a Greek necessity

Flows in the scrolls of her toga,
Her bare

Feet seem to be saying:
We have come so far, it is over.

Each dead child coiled, a white serpent,
One at each little

Pitcher of milk, now empty.
She has folded

Them back into her body as petals
Of a rose close when the garden

Stiffens and odors bleed
From the sweet, deep throats of the night flower.

The moon has nothing to be sad about,
Staring from her hood of bone.

She is used to this sort of thing.
Her blacks crackle and drag.
Kusursuzlaştırdı kadın
Kendi ölümünü.

Kuşanmış bedeni başarmanın gülüşünü.
Bir Yunan gerekliliğinin yanılsaması

Akar harmanisinin kıvrımlarında.
Çıplak

Ayakları konuşur sanki:
Çok yol aldık, sonuna geldik.

Kıvrılmış her ölü çocuk, beyaz bir yılan,
Şimdi boşalmış

Küçük süt sürahisi yanında.
Kadın katlayıp onları

Geri soktu bedenine gül yaprakları gibi.
Kapanırdı gül kaskatı kesilen bahçede

O gece çiçeğinin şirin ve derin gırtlağından
Yükselen kokular kanarken.

Kemik kukuletasından dikkatle bakan
Ay için üzülecek bir şey yoktur.

Bu tür şeylere alışkındır.
Karanlıkları çatırdar ve sürüklenir.