Vahit Tursun - Uc Eporesa

Εγεννέθα 'ς σα χώματα σ', τ' ομμάτια μ' σ' εσένα ένοιξα.
Έθελα ν' επόμενα σ' εσένα, άμα ουκ επόρεσα!

Ουκ επόρεσα να χορτάζω σε χωρίο μ', ουκ επόρεσα χωρίο μ'.

Έθελα ν' εχόρταζα το παίξιμο 'ς σα δρόμεα σ' επάνκες,
να πίνω το νερό σ', να παίρω τον αέρα σ', τα κρυφταρέας ντ' κρύφκουμουν εκεικές
Μικρός εχωρίσανε με απ' εσένα χωρίο μ'.

'Κί επόρεσα χωρίο μ', ουκ επόρεσα χωρίο μ'.

Έθελα ν' έτρεχα επάν' 'ς σα παρχάρια σ' ντο 'κί ευρισκούνταν άλλο πουθέν'.
Έθελα ν' εψάρευα 'ς σα τρανά τα ποτάμια σ' ντο κατηβαίνουν ας σα ρασία σ'.

Ουκ επόρεσα χωρίο μ', ουκ επόρεσα χωρίο μ'.

Έθελα ν' εκοιμούμουν 'ς σο όρος σα καφούλια απές,
ν' επλούμουν 'ς σα φύλλα επάν και ν'ετέρενα 'ς σον αέρα,
ν' έλεπα τα πουλίκα ντο αγαπούνε τ' έναν τ' άλλο σίτε πετούν.
Ν' έφηνα λίγο το σκοινί και ν'εχαλερούμουν
ν' εγουρταρεύκουμουν ας σα αραπάδας, ας σα ανθρώπους ντο κλώσκουνταν ολόγερα μ',
ας σα πολλά τα λαλίας ντο φουσκώνουν το κεφάλι μ'.
Έθελα ν' εκοιμούμουν όσον έθελεν η ψυ μ
Άμαν, ουκ επόρεσα χωρίο μ', ουκ επόρεσα χωρίο μ'!

Ουκ επόρεσα, εχώρισαν εμέν απ' εσέν!
Ύστερα ετράνινα, άμαν ουκ επόρεσα να κλώσκουμαι οπίς!
Έφυκα και επήα 'ς σα μακρά, 'ς σα πολλά μακρά, χα τόσον ντο 'κί επορώ ν' εφτάνω σεν χωρίο μ'.
Ού 'πορώ χωρίο μ'!

Η εμορφία επέμεινε ς' σο τσιμίδ ιμ απές.
Όνταν έρτες 'ς σα αχούλ ιμ φυτεύκουνταν τα μαλλία μ'.
Έρχουνταν 'ς σ' ομμάτια μ' εμπρά, τ' ορμία σ', τα παρχάρια σ', τα τεζία σ', τ' αλάτια σ', τα καφούλεα ντ' αγαπούνταν επουκά οι σεβνταλήδες.
Ούλα όσα έχεις χωριό μ'.

Έρχουνταν 'ς σα αχούλ ιμ, γομούνταν τ' ομμάτια μ' και θέλω να κλαίγω.
Τ' ομμάτια μ' μόνον τ' ομματοτσάχια επορούν και εβρέχουν.
Η καρδία μ' τσουίζ', ου 'πορώ να κλαίγω όσον εθέλω.
Ου εθέλω ν' ελέπουν με και γελούν χωρίο μ'. Ου θέλω χωριό μ'.

Ουκ εξέρω αν επορώ και ερχόμουν καμίαν, αν επορώ και έχω τη γαρυπία.
Άμαν έναν λέγω σεν, μην ανασπάλλεις α
Πάνταν αγαπώ σε, να έχω σε απές 'ς σην καρδία μ'.
Πάντα να έχω σε σ'αχούλ ιμ.
Ουκ ανασπάλλω σε χωριό μ

Senin topraklarında doğdum, gözlerimi sana açtım.
Senle kalmak istedim, ama yapamadım.
Sana doyamadım köyüm, yapamadım köyüm.

Sokaklarında oynamaya, suyundan içmeye, havanı çekmeye, oradaki gizli yerlere saklanmaya doymak istedim ama
Seni benden çok küçükken ayırdılar köyüm.
Yapamadım köyüm, yapamadım köyüm.

Başka hiçbir yerde bulunmayan yaylalarında koşmak istedim.
Dağlarından inen büyük nehirlerinde balık avlamak istedim ama
Yapamadım köyüm yapamadım köyüm

Dağlarındaki çalıların içinde uyumak istedim.
Yaprakların üstüne uzanmayı ve gökyüzünü seyretmeyi,
Birbirini seven ve uçuşan kuşları izlemeyi,
İpleri bırakıp biraz rahatlamayı…

Arabalardan, etrafımda gelip giden insanlardan,
Tüm bu kafamı şişiren seslerden kurtulmak istedim.
Uyumak istedim, ruhum da istedi ama
Yapamadım köyüm, yapamadım köyüm.

Yapamadım, beni senden ayırdılar
Sonra büyüdüm, ama yine geri dönemedim
Ayrıldım ve uzağa gittim, çok uzağa, sana kavuşamamam bu yüzdendir köyüm.
Yapamam köyüm.

Aklımda kalan güzelliğin oldu.
Aklıma ne zaman gelsen tüylerim ürperir.
Gözlerimin önüne nehirlerin, yaylaların, gürgenlerin, çam ağaçların ve altında sevişen aşıkların olduğu çalıların gelir.
Bunların hepsine sahipsin köyüm.

Aklıma gelirsin gözlerim yaşarır ve ağlamak isterim.
Gözlerim sadece göz kapaklarımı ıslatabilir.
Yüreğim sızlıyor, istediğim kadar ağlayamıyorum.
Beni görüp gülmelerini istemiyorum, köyüm. İstemiyorum köyüm.

Ve bir kez daha sana gelebilir miyim, özlemimi giderebilir miyim bilmiyorum ama
Sana tek bir şey söylüyorum, unutma
Seni hep seviyorum, seni kalbimde taşıyorum.
Seni hep aklımda taşıyorum
Seni unutmam köyüm…