Viktor Tsoi - Po Solntse

(Звезда По Имени Солнце)

Белый снег, серый лед,
На растрескавшейся земле.
Одеялом лоскутным на ней -
Город в дорожной петле.

А над городом плывут облака,
Закрывая небесный свет.
А над городом - желтый дым,
Городу две тысячи лет,
Прожитых под светом Звезды
По имени Солнце...

И две тысячи лет - война,
Война без особых причин.
Война - дело молодых,
Лекарство против морщин.

Красная, красная кровь
Через час уже просто земля,
Через два на ней цветы и трава,
Через три она снова жива
И согрета лучами Звезды
По имени Солнце...

И мы знаем, что так было всегда,
Что Судьбою больше любим,
Кто живет по законам другим
И кому умирать молодым.

Он не помнит слово "да" и слово "нет",
Он не помнит ни чинов, ни имен.
И способен дотянуться до звезд,
Не считая, что это сон,
И упасть, опаленным Зведой по имени Солнце




Beyaz kar ve gri buz,
Çatlamış toprak üstünde.
Yorgan misali kaplamış onu
Şehir, yolların ağında.

Şehrin üstünde ise bulutlar yüzmekte,
Semanın rengini kapatarak.
Şehrin üstünde - sarı bir duman,
Şehir iki bin yaşında,
Işık saçan bir yıldızın altında yaşamış,
Adına güneş denen...

Ve iki bin yıl süren bir savaş,
Pek özel bir nedeni olmayan.
Savaş - gençlerin işi,
Savaş - yüz kırışıklığı ilacı.

Kıpkırmızı kan,
Bir saat sonra sadece toprak,
İki saat sonra, üzerinde çiçek ve otlar,
Üç saat sonra ise yeniden hayatta.
Ve ısınmış yıldızının ışığı altında,
Adına güneş denen...

Biliyoruz ki biz, bu hep böyle oldu,
Kader onları daha çok sevdi,
Başka kurallarla yaşayanları
Ve genç ölenleri.

O, ne "evet" kelimesini hatırlar, ne "hayır" kelimesini,
O, ne rütbeleri hatırlar, ne isimleri.
Ve o, yıldıza ulaşmaya muktedirdir,
Bunun bir rüyadan ibaret olduğu sayılmazsa,
Ve düşmek, adına güneş denen bir yıldızın ateşi ile kavrulup.