Vladimir Vysotsky - Pesnja Konchennogo Cheloveka

Истома ящерицей ползает в костях,
И сердце с трезвой головой не на ножах,
И не захватывает дух на скоростях,
Не холодеет кровь на виражах.
И не прихватывает горло от любви,
И нервы больше не внатяжку,- хочешь - рви,-
Провисли нервы, как веревки от белья,
И не волнует, кто кого, - он или я.

Припев:
Я на коне, - толкани - я с коня.
Только не, только ни у меня.

Не пью воды - чтоб стыли зубы - питьевой
И ни событий, ни людей не тороплю.
Мой лук валяется со сгнившей тетивой,
Все стрелы сломаны - я ими печь топлю.

Не напрягаюсь, не стремлюсь, а как-то так...
Не вдохновляет даже самый факт атак.
Сорви-голов не принимаю и корю,
Про тех, кто в омут с головой, - не говорю.

Припев:

И не хочу ни выяснять, ни изменять
И ни вязать и ни развязывать узлы.
Углы тупые можно и не огибать,
Ведь после острых - это не углы.

Свободный ли, тугой ли пояс - мне-то что!
Я пули в лоб не удостоюсь - не за что.
Я весь прозрачный, как раскрытое окно,
И неприметный, как льняное полотно.

Припев:

Не ноют раны, да и шрамы не болят -
На них наложены стерильные бинты.
И не волнуют, не свербят, не теребят
Ни мысли, ни вопросы, ни мечты.

*Любая нежность душу не разбередит,
И не внушит никто, и не разубедит.
А так как чужды всякой всячины мозги,
То ни предчувствия не жмут, ни сапоги.

Припев:

*Ни филосовский камень больше не ищу,
Ни корень жизни, - ведь уже нашли женьшень.
Не вдохновляюсь, не стремлюсь, не трепещу
И не надеюсь поразить мишень.

Устал бороться с притяжением земли -
Лежу, - так больше расстоянье до петли.
И сердце дергается словно не во мне, -
Пора туда, где только ни и только не.

***
Mecalsizlik kertenkele gibi apalıyor kemiklerimde,
Yürek, ayık bir kafayla birlikte bıçak sırtında,
Nefesim kesilmiyor hiç bir hızda,
Donmuyor kanim hiç bir virajda.
Ve aşk acısı sıkmıyor boğazımı,
Gerilmiyor artık sinirlerim -dilersen- dene koparmayı
Sarktı bu sinirler, çamaşır ipi hesabı.
Umurumda da değil artık, kim kimi, o mu ben mi.

Nakarat:
At sırtındayım, - itele - yerdeyim.
Bende olan hiçlik ve yokluk.

Su içmiyorum - kamaşsaydı ya dişlerim -
Acele ettirmiyorum olacakları ve insanları.
Yayım, çürümüş kirişiyle sürünüyor yerlerde,
Kırılmış tüm oklar, onlarla ateşi harlıyorum.

Zorlamıyorum kendimi, çabalamıyorum, öyle işte...
İlham da vermiyor artık saldırmalar.
Koparsan da kafamı bir sitem etmem,
Kafasının dikine gidenler için - bir şey demiyorum.

Nakarat

Bir şeyi ortaya çıkarmak ya da değiştirmek de istemiyorum,
Düğümleri çözmek ya da düğüm atmak da.
Geniş bir açıyı yuvarlamasan da olur,
Aslında bu acılardan sonra buna açı da denmez.

Kemer genişlemiş mi, sıkılmış mı, bana ne ki!
Bir hiç için alnıma kurşuna cevaz veririm.
İçim dışım bir, açık pencere misali,
Keten bir kumaş gibiyim, farkedilmeye değmez.

Nakarat:

Yaralarım sızlamaz, izleri acıtmaz -
Üzerleri steril bezle örtülü.
Endişelendirmez, huzursuz etmez, irkiltmez
Hiçbir düşünce, hiç bir soru, hiç bir hayal.

*Herhangi bir şefkat gönül yaramı azdırmaz,
Hiç kimseye gönlümü kaptırmam, aklım çelinmez.
Beynimin her türlü bilinmezliklerini,
Ne bir sezi ezebilir, ne de kimsenin çizmesi.

Nakarat:

*Artık ne felsefi bir taş arıyorum,
Ne de hayatın başlangıcını - jenşen çoktan bulundu.
İlham almıyorum, çabalamıyorum, çırpınmıyorum,
Hedefi vurmayı ümit etmiyorum.

Yoruldum yerçekimine muhalefet etmekten-
Uzanıyorum, - böylece daha uzağım ipten.
Kalbim ise sanki bedenimden ayrı atmakta, -
Vakit geldi artık, hiçliğe ve yokluğa.